Dit is mijn tweede blog over vrije ruimte. Waar is de eerste dan zul je je afvragen? Die eerste heb ik gewist en bespaar ik jullie. Ik schreef er eentje waarin ik mezelf geen vrije ruimte gaf, het werd beschouwend, saai zelfs. Ik ben deze blog deels begonnen om mezelf wat vrije ruimte te geven, ruimte om na te denken, uit te wisselen en me wat los te breken van de kaders waarbinnen ik me soms gevangen voel.

Wat is vrije ruimte dan voor mij? Het is een lastig te beschrijven gevoel maar als het er is, denk ik meteen: hier wil ik meer van. Het is een ruimte om echt contact te hebben en iets te laten ontstaan. Ik voel het in contact met anderen maar zeker ook in mezelf. Maar zodra ik een glimp opvang van die enorme ruimte vul ik hem vaak ook heel snel weer op. Het is zo makkelijk om te reageren vanuit alles wat er al is in plaats van ruimte te maken voor wat er kan zijn.

In contact met anderen zie ik het voor me als een cirkel. Je stapt samen de cirkel in waar vrije ruimte kan zijn. Maar door de snelheid van interactie in contact met de ander vul ik heel snel ook weer die ruimte op. Helemaal niet zo vrij dus. Ik probeer dan vaak even naar achter te stappen, de cirkel weer uit. Of in ieder geval, zo zie ik het voor me in mijn hoofd. Om dan dus weer vrije ruimte te maken. Voor de ander, mezelf en ons contact. Zodat er nieuwe dingen kunnen ontstaan.

Heel makkelijk beschreven, veel lastiger om te doen. Even die stap uit de cirkel, pas op de plaats. Maar als ik zo op zoek ben naar die vrije ruimte moet ik die ook bieden aan de ander. Want ik kan niet vragen om iets wat ik zelf niet bied. Dat is een spanningsveld, want als de ander de cirkel opvult en ik die vrije ruimte niet ervaar heb ik de neiging om ook die cirkel in te stappen. Die ruimte als het ware op te eisen maar wat ik inmiddels weet: dit geeft geen vrije ruimte. Dus toch elke keer op zoek naar: the space between us….