Piraterij kan worden beschreven als het beroven van iemand op volle zee. Dat vond ik een mooie metafoor voor het volgende: vanuit ons eigen perspectief beroven we iemand van zijn eigen proces, vaak juist als iemand kwetsbaar is, op volle zee is. Misschien zelfs wel op drift is geraakt.

We doen het allemaal, ik ook. Ervan uit gaan dat onze theorie de ultieme waarheid bezit. Een klein voorbeeld: beweging heeft mij meerdere malen in mijn leven geholpen om ergens doorheen te komen en stiekem denk ik dat dit voor iedereen wel goed zou zijn. Ik weet wel dat dit onzin is maar toch… Ik ben ook gestopt met roken en denk ook dat dit goed zou zijn voor iedereen. Heel makkelijk parkeer ik dat roken heel lang ook een functie had voor mij.

Ik denk dat het goed is me bewust te zijn van mijn eigen waarheden en de manier waarop ik die inbreng in al mijn contacten. Ik geloof dat het hebben van theorieën op zich niet echt een probleem is, zolang ik me er bewust van ben dat het geen waarheid is.

Ik verwacht dat iedereen dit zal beamen, dan is mijn grote vraag: waarom kom ik dan toch overal die vermeende waarheden tegen en is het zo ontzettend moeilijk om contact te hebben waarbinnen geluisterd wordt? Ooit deed ik binnen een training een oefening, ik mocht vijf minuten iets vertellen aan iemand zonder dat er gereageerd werd, de ander was wel met aandacht bij mij. Heel even was het ongemakkelijk, daarna een verademing. Ik kreeg ruimte, kon dingen ordenen en voelde echt contact. Klinkt heel logisch, toch doe ik het bijna nooit. De piraat uithangen is comfortabeler.

Herstel is wat mij betreft ook gekaapt door de vermeende waarheden. Hier zal iedereen beamen dat het een persoonlijk proces is. Waarom proberen we dan toch elke keer dit proces te vangen? Waarom proberen we iets te benoemen en te duiden wat helemaal niet in woorden te vangen is? Kunnen we (daar is het weer) ruimte laten voor het onbenoembare of houden we dat eigenlijk niet uit?