Ik ben deze blog alweer een aantal keer opnieuw begonnen, weer alles gewist, nog een keer erover nagedacht, weer wat geschreven en nog steeds geen blog. En eigenlijk past dat dan wel weer bij waar ik over wilde schrijven. Ik was gefixeerd op dit goed beschrijven, goed begrijpen en bezig met wat de ander hiervan zal vinden.

De bovenstaande afbeelding kreeg ik een tijd geleden van een oudere man die in dezelfde meditatiegroep zit als ik. De afbeelding hield hem bezig omdat hij erop iets zag wat hem aan zijn eigen mind deed denken. De man die door de telescoop kijkt is ontzettend gefixeerd en mist daardoor de vallende ster. En zo is het ook met de mind zei hij: je bent zo gefixeerd dat je vaak dingen mist. Dat zette mij aan het denken en bracht me bij mijn eigen telescoop.

Mijn mind werkt ook op die manier. Waarschijnlijk die van iedereen. Ik raak makkelijk gefixeerd, zie daardoor de dingen die voor mijn neus gebeuren niet. En aan de andere kant ben ik ook wel weer vrij flexibel. Ik kan makkelijk van standpunt wisselen als ik erachter kom dat iets toch weer anders zit dan ik dacht. Ik realiseer me vaak dat ik weinig weet en dat het goed is om vaak te reflecteren op mijn eigen gefixeerde proces. Dan kom ik makkelijk weer tot een volgend standpunt om dat vervolgens later ook weer te laten gaan. Dit is een soms niet te volgen proces voor anderen. Mede omdat ik verbaal heel stellig kan zijn en dan onverwacht toch weer 180 graden draai.

De worsteling zit hem voor mij in mijn mind die zo ergens mee bezig is dat ik niet zie wat er zich nog meer voltrekt. Vaak ben ik ergens heel erg mee bezig omdat dit iets van mijn kwetsbaarheden raakt. Ik mijn blauwe plek voel. Dan kijk ik door de telescoop van mijn blauwe plek en zie ik de prachtige ster misschien niet eens vallen. Op die manier mis ik vooral vaak de verbinding met de ander, omdat ik bij voorbaat al denk dat die er niet zal zijn. Want mijn fixatie is dat ik niet goed genoeg ben zoals ik ben…