schraal

schraal

Misschien kwam het omdat ik best een tijdje in mijn leven het gevoel heb gehad niet succesvol te zijn. Door allerlei omstandigheden liep mijn leven anders dan ik had bedacht, anders dan de maatschappij/ mijn omgeving had verwacht. En vanuit dat gevoel kwam ik in werkland terecht. Oh wat wilde ik er graag bij horen. Wat wilde ik graag een van die succesvolle mensen zijn (voor zover die bestaan). In ieder geval, ik wilde bij hen horen, bij alles wat ik niet dacht te zijn.

Ik voelde dat er iets niet klopte, het voelde schraal. Een stukje in mij bleef zeuren, werd steeds groter. Het lukte mij, succesvol zijn, in de ogen van vooral anderen. Ik voelde me niet succesvol. Ik voelde me vooral ver van mezelf af.

Ik miste het contact met mezelf en anderen. Succesvol bleek te gaan over doelen, over dingen behalen, over van a naar b gaan, resultaten, meetbaar. Over wat je allemaal al weet en kan verkondigen. Het was nooit genoeg. Dit herken ik, als proces in mijzelf. De grote moeite om bij een proces te blijven, gelijkmoedig te zijn, alle ervaringen te omarmen, welke kleur ze dan hebben. Het idee van een bepaalde maakbaarheid. Als ik er maar alles aan doe, dan worden mijn behoeften vervuld.

Maar wat jaag ik mezelf op, wat jagen we elkaar op. Als we succesvol willen zijn, dit willen laten zien, we ons hiermee identificeren. Succesvol zien als een vorm van geluk.

Ik wil het niet meer, ik kan het niet meer, succesvol zijn en daarbij aansluit bij de gekte in onze maatschappij. Zoals wel vaker vind ik dat de Dalai Lama het heel treffend zegt. We hebben geen succesvolle mensen nodig, de planeet heeft heel ergens anders behoefte aan. Ik heb heel ergens anders behoefte aan. Ik wil contact, ik wil dichtbij alles wat er in mij en de ander leeft kunnen zijn. Hoe ingewikkeld dat soms ook is. Ik wil het proces zich laten ontvouwen. En geen controle uitoefenen vanuit wat ik al weet. Ik wil iets leren, het liefst samen.

Wie wil met mij?

7 gedachten over “schraal

  1. Beste Evelien,

    Je hebt helemaal gelijk, het gevoel van succesvol zijn moet niet door anderen op je geprojecteerd worden, het is iets wat in jezelf leeft. En dat deed het heel lang niet? Toch heb je anderen (inclusief mezelf) weten te bewegen om over jou een oordeel te vellen – het beeld dat je succesvol over komt. Hoe ga je om met dat spanningsveld? Dunkt me, dat je je best eenzaam hebt gevoeld aangezien je niet je gevoelens naar deze mensen hebt kunnen verwoorden?
    “Door allerlei omstandigheden liep mijn leven anders dan ik had bedacht, anders dan de maatschappij/ mijn omgeving had verwacht.”
    Ik zou zeggen: Kintsukuroi. Klinkt cliché, maar ik vind je er alleen maar mooier door Evelien. Ook mijn ouders en omgeving hadden niet verwacht dat ik vele jaren van hen gescheiden zou leven. En mijn kinderen zullen nooit gedacht hebben dat ze het zonder hun vader moesten rooien. Het leven gooit wel eens een “curve ball”. (Die “curve balls die het leven jou heeft gegooid ken ik niet, maar in mij leeft het gevoel dat ik je ervaringsverhaal graag eens wil horen, mocht je daarvoor open staan)
    Ook hecht ik veel betekenis aan de uitspaak: “What another one thinks of you is none of your business”. Heeft jou omgeving en de maatschappij zoveel macht over jou dat je je bekneld voelt?
    Ik kan me helemaal vinden in je observatie dat als iets wordt gemeten er gelijk al onnoemelijk veel schoonheid “verloren” gaat. Doet me een beetje denken aan de onzekerheidsrelatie van Heisenberg. (Op het moment dat er iets vastgesteld wordt, is een andere eigenschap onmeetbaar geworden)
    Ik vond mezelf jaren geleden erg succesvol op professioneel gebied. Zo succesvol dat alles eraan kapot ging. Ik heb me lang afgevraagd of het het waard is geweest. (Het= de beslissingen die ik toen genomen heb omtrent mijn gezondheid) Hoe ik die vraag ook beantwoord, het roept alleen maar gemengde gevoelens en verdriet op. In mijn contacten met anderen heb ik een vorm van plezier in de dag en nederigheid gevonden voor het leven.
    Wat zou je graag samen willen leren?

    P.S.: Ik heb onlangs kwartier gemaakt voor het vak “ervaringsdeskundigheid in de GGZ” bij Resto VanHarte. Ik begon door de verzamelde gasten mee te nemen naar de V.S. van 160 geleden naar uiteindelijk een uitspaak van Abraham Lincoln: “I don’t like that man, I must get to know him better.” Kende je die al? Ik betoogde dat als iedereen deze houding aannam ik in ieder geval mijn vak niet meer hoef uit te oefenen om stigma te bestrijden…

    Hier nog een boodschap voor je verpakt als liedje: https://www.youtube.com/watch?v=6Z66wVo7uNw

    1. Hoi Sven,
      Dank je wel voor je reactie en mooie reflecties. Een hoop vragen ook die ik niet zo heel snel kan beantwoorden. Ik sta er zeker voor open om een keer uit te wisselen, mijn emailadres is: evelienhulshof@gmail.com
      Ik ga eens kijken naar die onderzekerheidsrelatie van Heisenberg, dat spreekt me wel aan.
      Ik denk dat ik vooral samen wil leren hoe je dat nou doet, leven. Voor zover dat kan, het leven voltrekt zich toch wel ;-)\
      Groet,
      Evelien

      1. Aan de wand van mijn oma (bijna 94 jaar) een tegeltje: “Van het concert des levens, heeft niemand een program.”
        Uit de mond van mijn opa (gestorven op 93 jarige leeftijd) de volgende 2 leefregels die zijn doorgegeven:
        1) Laat je niet gek maken;
        2) Leg de problemen daar neer, waar ze thuishoren.

        (Mijn opa was brandweerman en reed ook op de ambulance; in de oorlog en ook post WW2 heeft hij veel ellende gezien en meegemaakt.)

        Hoe je dat nu doet, leven? Ik weet het niet Evelien. Ik voel me soms ook maar een bij met natte vleugels, drijvend in een rivier en naarstig op zoek naar een sprietje gras waar ik me aan vast kan klampen.

        Ik haal kracht uit poëzie, de boeken van Terry Pratchett (Discworld), muziek en probeer een balans te vinden tussen kunst en kennis. Ik neem in me op en probeer ook daar een balans te vinden tussen nemen en geven.
        Toen ik dertig was heb ik na een geloofs- en identiteitscrisis voor mezelf in een pentagram van cirkels mijn eigen 15 geloofsregels opgesteld, hier berust ik al 7 jaar in. Ik kijk er soms met veel ongeloof naar, maar het schijnt voor me te werken…

        Ik weet dat je een ALF WRAP bent. Ik herinner me het boekwerkje dat je liet zien waarin je optekent voor jezelf hoe je omgaat met verschillende situaties. Ik zag alleen van een afstandje hoe uitgebreid het was en kleurrijk. Ik hoop dat je vindt wat je zoekt!
        (Wat ik moeilijk vind bij de WRAP, is dat als ik iets heb opgeschreven ik merk dat ik na een tijdje niet kan zeggen dat het nog werkt. Ik verander! – “Omnia mutantur” zou Ovideus zeggen 🙂

        Samen leren is een van de mooiste dingen die ik nu meemaak bij stichting HerstelTalent. Vaak intervisie, eens in de zoveel keer supervisie, maar vooral het vertrouwen in elkaar en de veiligheid continue waarborgen dat men kan zijn zoals men is. In ziek zijn, herstellend- of hersteld zijn.

        Ik wens je al het goeds toe!

        P.S.:
        Je weet het niet, maar je hebt in mij al veel goeds losgemaakt. Hiervoor ben ik je ontzettend dankbaar. Ik zou je graag een boek cadeau willen doen. Kan ik dit boek naar Phrenos ter attentie van jou sturen? https://www.bol.com/nl/f/terrible-beauty/9200000013623614/

  2. Ik wil wel met jou ontdekken op welke manier ik ‘succesvol’ kan zijn op een manier die zich los gemaakt heeft van de gekte in onze maatschappij, van de drukte om me heen, van de verwachtingen die ik van mezelf heb en die anderen van mij hebben.

Wees welkom om te reageren!