het duister dat ons scheidt

het duister dat ons scheidt

Het erkennen van het zware kan ons verlichten

– Marinus van den Berg –

Het duister dat ons scheidt is de titel van een boek van Renate Dorrestein, zij heeft prachtige boeken geschreven. Deze blog heeft niet zoveel met het boek te maken, maar de zin bleef door mijn hoofd spoken.

Want volgens mij is het duister dat wij allen proberen te ontwijken ook precies dat wat ons van elkaar kan scheiden. Het verdragen van wat duister is in onszelf lijkt nog moeilijker dan dat van de ander verdragen. Soms lijkt het andersom, we kunnen soms makkelijker bij de ander zijn dan bij onszelf. Maar zijn we dan bij de duister van de ander, of willen we ons daar toch ook van scheiden?

Het houdt mij zo bezig omdat ik soms het idee krijg dat de wereld om mij heen er vooral mee bezig is dit duister uit de weg te gaan. Het gaat veel over geluk en hoe je dat kan bereiken. Volgens mij kan dat alleen door het werkelijk erkennen van het zware, dus niet met de intentie om het op te lossen. Hoe je dat doet lees/hoor ik vaak niet terug. Wel hoe je jezelf hiervan af kan leiden.

Hoe meer ik dit in mijzelf observeer, hoe meer ik me realiseer dat het duister erkennen en ervaren ontzettend ingewikkeld is. En dus helemaal niet zo oppervlakkig oplosbaar.

Ik word soms omschreven als kritisch en redelijk zwaar op de hand. Ik heb dit lang willen veranderen, ook iemand willen zijn waar het leven verandert door mindful te zijn. Het werkt niet, want het blijft toch voelen als een ontkenning van het duister. Alhoewel iedereen tegen mij zal zeggen dat er ruimte is voor alle ervaringen. Eerlijk; ik geloof dat niet. Als ik ervaar hoeveel gedoe, oplossingen, ontwijken van, mogelijkheden er gezocht worden, ook door mij, om het duister uit de weg te gaan…

Het duister kan ons echt scheiden, het scheidt mij in ieder geval vaak van anderen, want er ontstaat een kettingreactie van gedragingen als het duister zich laat zien. Ik heb gevoeld hoe ik bijna kwijt was wat me erg dierbaar was. Omdat het ging over al die gedragingen en niet over de werkelijke duisternis. Dat zware wat ons kan verlichten maar wat nooit het doel zou moeten zijn.

Ik oefen met het ervaren van de duisternis zonder dat dit me de duisternis intrekt. Dat is niet altijd makkelijk met mijn zware gemoed maar het brengt me in ieder geval wel in contact, met mezelf, wie dat dan ook moge zijn ;-).

4 gedachten over “het duister dat ons scheidt

  1. Mooi geschreven, of eigenlijk geduid. Van zwaarmoedig naar moedig: niets ontkennen maar het duister diep in de ogen durven kijken.

Laat een reactie achter bij MerijnReactie annuleren