urgentie

urgentie

We verlangen het meest naar dingen die we niet kunnen afdwingen, maar enkel ontvangen. – Geertje Couwenbergh –

Ik verlang ontzettend, naar heel veel verschillende dingen. En in die dingen zit ook wat ik tekort kom, of ben gekomen. Ik draag het met me mee en vecht ervoor. Maar het is zo, ik kan dit enkel ontvangen.

Ik merk het in mijn werk, voel het ontzettend in mijn privé. Ik zie het om me heen. Er is een urgentie, vooral als je iets lang gemist hebt, om het te krijgen. Dat vechten ervoor zit sterk in mij. En ik bereik het averechtse. Ik word bevestigd in het gemis. Dat maakt de urgentie alleen maar groter. Daar zit ik, in mijn eigen cirkel die me steeds verder weg brengt.

Het kunnen ontvangen vraagt een achterover leunen, ruimte bieden, er niet naar grijpen. Het klinkt zo logisch, maar ik vind het ontzettend moeilijk. Zodra ik mijn tekort voel, wordt de situatie persoonlijk. Ik voel me kwetsbaar, uit dat op een bijzonder felle verbale manier. De ander schrikt en waar ik naar verlang is heel ver weg. Ergens in mij wil ik dit patroon veranderen, ergens schuilt ook de vraag: kan ik in relatie tot een ander ook ruimte krijgen om hierin gezien te worden?

Eigenlijk doe ik de meeste dingen, (on)bewust om toch iets te krijgen van waar ik naar verlang. Zelfs als ik mijzelf wil aanpassen is mijn doel om dat te krijgen. Daar zit weinig ontvangen in. Ik zoek naar de ruimte in mezelf, de ruimte in de verbinding met de ander om te verlangen, zonder de ander daar verantwoordelijk voor te maken. Ik weet niet of ik al rustig achterover kan leunen.

Soms voel ik me eenzaam, in dit zoek proces. Ik val en probeer weer op te staan. Ik word verkeerd begrepen, vanwege mijn eigen urgentie. Die zich uit in felheid, gevecht, zie mij, hoor mij, wees mij nabij. Ik kan het niet afdwingen. Ik wil het ontvangen. Maar niet bewegen met de verwachting het te gaan ontvangen.

Ik worstel in de hoop er steeds iets meer van te begrijpen. In dit proces te slijpen. Maar och wat voelt dat kwetsbaar en onveilig. Dat leunen.

 

8 gedachten over “urgentie

  1. Herkenbare paradox: streven naar wat je verlangt en daardoor er verder van weg raken. Misschien ook door het reiken naar buiten dat weg leidt van voeling met een innerlijke bron. Soms lijkt me dat zo.

Wees welkom om te reageren!