dat wat je niet ziet

dat wat je niet ziet

Ik weet dat ik jouw ware aard niet kan zien, ik wens dat je die van mij wel ziet. Ik ben net zoals vele anderen op zoek naar de (h)erkenning en de verbinding die dat kan geven. En toch voel ik me daar soms eenzaam in, want als er iets herkend wordt in mij of als ik iets herken in de ander: dan realiseer ik me dat dit iets is wat ik ken, dat het niet betekent dat ik jou ken of jij mij.

Want er is zoveel meer, achter dat stereotype dat ik ben en de veronderstellingen die daarbij horen. De meeste mensen noemen mij verbaal sterk, het extraverte type. Ik kom over alsof ik het allemaal wel weet, vertrouw op mezelf en het goed kan verwoorden. En natuurlijk, niets is minder waar en op een bepaalde manier is het ontzettend waar.

Waar ik mee worstel is dat de rest vaak niet gezien wordt. Ik merk dat zelf ook. Het gedrag wat ik ervaar en zie bij de ander bepaalt mijn beeld. Het zorgt er ook voor dat ik het volgende wat komt vaak weer in dat beeld plaatst.

Als ik bijvoorbeeld samenwerk met anderen gaat men er vaak vanuit dat het voor mij geen probleem is om een cursus/training te geven vanwege dat verbale gemak. In zekere zin is dat ook zo, ik heb een bepaald gemak. Maar ook voor mij is het onzeker, kwetsbaar. En om dat te laten zien moet ik veel moeite doen, want die verbale kracht suggereert iets anders. Zelfs als ik vertel dat ik iets lastig vind komt dat niet over omdat ik ook dat vertel met datzelfde gemak.

Ik kan me dit ook nog goed herinneren uit mijn duistere tijd. Het leek alsof ik niks kon doen wat niet verbonden was met mijn etiketten. Om me heen zie ik dit ook gebeuren. Er is weinig openheid voor het hier en nu. Gewoon wat er gebeurt. Zonder dit meteen te betwijfelen of te verwachten dat dit het niet kan zijn vanwege dat etiket.

Dit voelende bij mezelf, zowel richting mij als in mij, wil ik graag bewuster zijn. Ik creëer wat ik ervaar en zie. Ik wil erachter kijken en wil ook graag erachter gezien worden….

2 gedachten over “dat wat je niet ziet

  1. Mooi thema! Actueel, ook voor mij ;-). De realisatie dat datgene wat je herkent in de ander iets is wat jij kent, en nog niet hoeft te betekenen dat je die ander kent, getuigt van de beperktheid van de mens, van ons zeer bescheiden zicht op de ander. De beperktheid in kennen en weten. Mooi is het dan om open te kunnen staan voor de persoon achter het ‘beeld’ of ‘label’. Ik ‘ken’ (haha) jou als mens dusdanig wel dat je die vaardigheid bezit en uitvoert. En ik wens je van harte toe dat de mensen die je tegenkomt op jouw pad ook open gaan of blijven staan voor jouw diepten onder de meer oppervlakkige ‘uiterlijkheden’…ook al betekent dat open staan nog niet dat je dan ook gekend wordt in die diepten.

    1. Dat weten, dat je iemand niet kunt kennen en niet gekend kan worden geeft mij al heel veel ruimte….dat geeft mij een vrije ruimte om elke keer weer verder te kijken…

Laat een reactie achter bij EvelienReactie annuleren