“Als je troebel water met rust laat, wordt het vanzelf helder.” Loa Zi

Dit is weer een schrijf en wis blog. De zomer was mijn periode van een soort bezinning. Heel veel gedachtes vlogen door mijn hoofd, met vlagen was het stil, soms een chaos en veel dezelfde rondjes. Veel verschillende ideeën om over te schrijven. En toch wordt het niet concreet.

Het ironische is dat wat niet lukt, deel van het punt is dat ik wil maken. Er is zoveel moeten, er zijn zoveel doelen. Het lijkt altijd anders te moeten, beter. Doelen het liefst zo concreet mogelijk geformuleerd. Overal een oplossing voor. Het jaagt me op. Want ook ik wil eigenlijk niet door een heel proces heen. Met al die toppen en dalen, om erachter te komen dat ik er nog steeds niet ben, ook al dacht ik dat ik mijn doel bereikte.

Het water in mij is troebel, van de ene naar de andere keuze op zoek naar beter. Het is wild en ontembaar. Ik kan het niet goed met rust laten.

Ik vraag me dan of ik niet stil sta, er geen vooruitgang meer is. Maar dat kan helemaal niet, niks staat ooit stil. Soms kan het misschien zo lijken maar er is altijd beweging. De vraag is of we die kunnen zien. Erop kunnen vertrouwen dat het wel weer helder wordt. Zonder daar altijd maar actief iets in te willen doen. Het willen meten, resultaat willen zien. Volgens mij zijn de mooiste dingen helemaal niet meetbaar. Zoals de liefde of gevoelsbelevingen. Zodra je die onder woorden brengt raak je de essentie helemaal kwijt. Begrijpen we elkaar verkeerd. Want het heeft voor iedereen een totaal andere inhoud.

Kan ik dit hele proces van zoeken het doel laten zijn? Of wil ik toch dat het anders is? Dat ik dit beter onder woorden kan brengen, dat ik duidelijker kan uitleggen wat ik bedoel? Misschien wil ik wel dat dit uitnodigt tot een gesprek zonder doel. Om samen te onderzoeken. Niet actief bezig te zijn de troebelheid te verminderen, maar het met rust te laten opdat het vanzelf helder wordt…