de ellende van kwetsbaarheid

de ellende van kwetsbaarheid

Het is het toppunt van geluk wanneer een mens wil zijn wie hij is. – Desiderius Erasmus –

Ik zou willen dat ik dat zou kunnen zeggen, dat ik wil zijn wie ik ben. De strijd, want dat is het, om daar te komen, woedt in alle hevigheid in mij.

Ik hoor zo vaak om me heen: ik heb van mijn kwetsbaarheid mijn kracht gemaakt. Nou, ik niet. Ik snap vaak niet zo goed wat men daarmee bedoelt. En als dat al zou kunnen weet ik niet of ik dat wel wil. Ik wil graag zijn. Een mens met krachten, zonder meer, maar zeker ook met kwetsbaarheden. Ik vind het woord broos altijd erg mooi, zo voelt het ook voor mij. Het is allemaal best broos. Dat wil ik graag omarmen, dat het broos is, dat ik broos ben. Ik wil niet er niet naar streven om overal, zelfs in mijn kwetsbaarheden, krachtig te zijn. Als ik dat probeer verhardt er iets in mij, probeer ik toch die kwetsbaarheid af te schermen door er krachtig in te zijn. Terwijl mijn kwetsbaarheid er gewoon is.

Het afgelopen jaar heb ik mezelf nogal wat geweld aan gedaan. Dat doe ik helemaal zelf, dat realiseer ik me. Wat er is gebeurd: ik heb alles op alles gezet om krachtig te zijn. Om mijn kwetsbaarheden te verdoezelen, me niet broos te voelen. Het voelde als ellende, kwetsbaar zijn. Ik zat in allerlei dingen verstrikt die vroegen om mijn kracht. En zo ging ik het uit de weg, die kwetsbaarheid. Ik wilde niet zijn wie ik ben, ik wilde iemand anders zijn. Ik wilde kunnen functioneren, hoe dan ook, in mijn eigen gecreëerde leven. Het kwam steeds verder vast te zitten. Ik voelde steeds meer kwetsbaarheid en werd steeds krachtiger. Op de verkeerde manier.

En toen brak het. Zomaar open. In de zoveelste verstrikking hield ik het niet meer uit. Het drong zich aan me op. De angst om los te moeten laten, mijn gevecht. Want ik weet wel hoe ik krachtig en sterk moet zijn. Wat als ik dat niet meer doe? Als ik echt broos en kwetsbaar ben? Dan sta ik te kijken in een leegte die me naar de keel grijpt. Dat voelt als ellende.

Toch laat ik los, hoe angstig ook, ik weet niet wat er gaat komen. Die kwetsbaarheid voelt naakt, niet als kracht. En dat hoeft het ook niet te zijn. Ik denk dat als dat niet meer hoeft. Ik misschien straks wel wil zijn wie ik ben. Broos.

2 gedachten over “de ellende van kwetsbaarheid

  1. Wat een prachtig eerherstel aan kwetsbaarheid, het broos zijn. Gisteren recensie gelezen in NRC: Veldheer Banner van Marie Kessels. Kop bij het artikel: In het gebrek schuilt de ware mens. Boek gaat over Saul Banner met Parkinson. Banner weigert diepbruin stimulatie ‘omdat ik er een straf in zie voor mijn ziek zijn’ want ‘het afwijkende gedrag moet worden gecorrigeerd’. Met het omarmen van het gebrek toont zich de hele mens Banner. Kwetsbaarheid is niet hetzelfde als ziek zijn. Of misschien ligt het wel dichter bij elkaar in de zin dat kwetsbaarheid zich niet alleen in ziekte maar wel zeker ook daar toont.
    Enfin, de recensie trof me net als deze blog omdat beide teksten de vinger leggen op het castrerende van al dat geronk over kracht en hoe het ons blind maakt voor de ware aard van het levend zijn met kracht en met broosheid. Mooi zoals de blog beschrijft hoe een eenzijdige aandacht voor kracht verhardt. Het omgekeerde is ook waar: het omarmen van broosheid verzacht en is denk ik een voorwaarde voor liefde.
    Dienke

Laat een reactie achter bij monique dimmendaal - hulseReactie annuleren